Bartosz Juraszek

Terapia

Koncepcja terapii manualnej

Manualne i funkcjonalne leczenie ruchem polega na mechanicznym stymulowaniu tkanek organizmu w celu zniesienia dolegliwości bólowych, pobudzenia i kontroli procesów gojenia i przebudowy uszkodzonych lub przeciążonych tkanek oraz stopniowego przywracania optymalnej funkcji danej okolicy organizmu. Zaburzenia mechaniczne pojawiają się w stanach pourazowych, jak i przeciążeniowych oraz zwyrodnieniowych. Aplikowany ruch i ukierunkowane odkształcenia wpływają na strukturę tkanek, zawarte w nich naczynia krwionośne, poziom przekrwienia, odżywienia i detoksykacji tkanki, przepływ płynu międzykomórkowego (limfy) oraz relacje neurologiczne z miejscem oddziaływania. Medycyna manualna ma za zadanie pobudzić i wspomagać organizm w gojeniu i regeneracji. Idea leczenia manualnego nigdy nie była alternatywą dla medycyny klasycznej i farmakologii – wszystkie z nich są sobie siostrami, a pacjenci najbardziej skorzystają z rozsądnej współpracy pomiędzy nimi.

``Życie i materia mogą tworzyć jedność tylko wtedy, gdy spajający je ruch będzie swobodny.``

„Philosophy of Osteopathy”
Andrew Taylor Still

Metody Terapeutyczne

Medycyna Ortopedyczna wg Cyriax'a

Podstawowym założeniem Medycyny Ortopedycznej wg Cyriax’a jest leczenie wzorca klinicznego. Przez zaproponowany w metodzie wywiad i badanie funkcjonalne uzyskujemy kompletną informacje na temat badanego pacjenta. Symptomy i objawy są interpretowane i skatalogowane w formie „wzorców klinicznych”. „Wzorzec kliniczny” jest szczególnym zachowaniem się zaburzeń lub grup zaburzeń. Dla wszystkich obrazów klinicznych metoda oferuje lokalne, bezpośrednie, sprawne i korzystne ekonomicznie leczenie.

Różnicowanie można przeprowadzić przez szczegółowy wywiad i badanie funkcjonalne, a dokładną lokalizacje podrażnionych struktur można poznać przez obecność objawów lokalizujących albo przez palpację. W tak łatwy sposób można przejść do diagnozy takiej jak zapalenie ścięgna m. supraspinatus leżące na przyczepie i dokładniej na włóknach powierzchownych. Wówczas możemy mówić o szczegółowej diagnozie. Tylko wtedy możliwe jest precyzyjne leczenie, które daje maksimum skuteczności przy minimum terapii.

Obecnie jestem uczestnikiem siedmioczęściowego kursu Medycyny Ortopedycznej wg Cyriax’a.

Terapia Manualna wg Typaldosa D.O. (Fascial Distorsion Model)

Fascial Distortion Model – to metoda stworzona przez wieloletniego praktyka, lekarza medycyny ratunkowej, osteopatę dr Stephena Philipa Typaldos’a na początku lat 90-tych XX wieku w Stanach Zjednoczonych.

Fascial Distortion Model jest anatomiczną perspektywą, której podstawą jest etiologia zaburzeń czynnościowych narządu ruchu, które wg Typaldosa powstają na skutek zaburzeń funkcji tkanki łącznej. Tkanka łączna występuje w całym organizmie człowieka stanowiąc istotną część jego masy i objętości. Tworzy część elementów narządu ruchu takich jak ścięgna, więzadła, pasma powięziowe jak również pełni funkcje podporowe, ochronne czy wyścielające – worek osierdziowy, opłucna czy opony mózgowe. Zaburzenia czynnościowe powięzi maja zasadnicze znaczenie dla funkcji narządu ruchu i odgrywają istotną rolę w procesie jego leczenia. Mogą być efektem urazów, mikrourazów, przeciążeń w narządzie ruchu, nagłych o dużej intensywności czy długotrwałych o małej częstotliwości.

Fascial Distortion Model to metoda oparta na leczeniu zaburzeń mięśniowo-powięziowych. Fenomenem metody jest język ciała, który tworzy podstawę diagnostyczną. Specyfika powstawania dystorsji powięziowych wpływa pośrednio na sposób interpretacji ruchowej pacjenta, która w połączeniu z testami funkcjonalnymi, analizą mechanizmu urazu, subiektywnymi odczuciami pacjenta oraz palpacją pozwala stworzyć obiektywną diagnozę, do której możemy dopasować celowaną technikę leczniczą.

W modelu wyszczególniono sześć typów dystorsji powięziowych , których występowanie powoduje zaburzenie pracy struktur powięziowych. Mogą one występować pojedynczo lub jako zespół dystorsji tworząc złożony obraz zaburzenia. Występowanie dystorsji powięziowych w narządzie ruchu może powodować ograniczenie jego częściowej oraz globalnej funkcji, jak również może być przyczyną dolegliwości bólowych o różnym charakterze.

Osteopatia Strukturalna i Łagodna Chiropraktyka wg dr Ackermann’a

Metoda dr Ackermanna zajmuje się aspektem czynnościowych zaburzeń aparatu ruchu. Jest jedną z najbardziej skutecznych i komplementarnych metod leczenia manualnego stawów kręgosłupa, cechującą się szybką i celową diagnostyką oraz precyzyjnym i dokładnym postępowaniem terapeutycznym nakierowanym na schorzenie pacjenta. Poszczególne techniki zabiegowe w tej metodzie ograniczają się dokładnie do jednego segmentu, dlatego zostaje „odblokowany” tylko i wyłącznie ten kręg, który powodował dolegliwości u pacjenta. Każdy zabieg zostaje poprzedzony szczegółową diagnozą wstępną. Terapeuta dokonuje oceny stanu pacjenta na podstawie wywiadu, palpacji ustawienia (przemieszczeń) i funkcji poszczególnych stawów. Zastosowane wówczas efektywne techniki pozwalają na skuteczne i bezpieczne przeprowadzenie zabiegu. Ponad 50 letnie doświadczenia w leczeniu dr W.P. Ackermanna i ponad 30 letnia działalność dydaktyczna i terapeutyczna Ackermann College of Chiropractic w Stockholmie uczyniły tę metodę jedną z najstarszych i najbardziej znanych, głównie ze względu na dużą skuteczność w walce z bólem.

Zalety metody dr Ackermanna:

  • szybka ocena przemieszczeń w obrębie miednicy,
  • natychmiastowe testy różnicujące przyczyny funkcjonalne i strukturalne,
  • efektywne i skuteczne techniki korekcyjne,
  • możliwość zastosowania technik alternatywnych,
  • wykonywanie zabiegów docelowych (w konkretnym miejscu i kierunku),
  • reguła 80% – przewidywalne kierunki przemieszczeń w określonych segmentach kręgosłupa,
  • duża skuteczność metody w pracy z pacjentem.

Metoda Mechanicznego Diagnozowania i Terapii wg McKenziego

Twórcą tej metody leczenia bólu kręgosłupa jest fizjoterapeuta Robin McKenzie z Nowej Zelandii. W 1953 roku rozpoczął on praktykę lekarską w Wellington. Kwestią, jaka wzbudziła jego szczególne zainteresowanie, było leczenie bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Podjął badanie tego problemu, które kontynuował pracując później w klinikach Cyriaxa, Stoddarda, Maitlanda, Maigne’a oraz Kaltenborna. W ciągu wielu lat swojej praktyki lekarskiej przeprowadził tysiące eksperymentów klinicznych, pracując z pacjentami zmagającymi się z dotkliwymi bólami kręgosłupa i pokrewnymi symptomami. Już na początku swoich badań, McKenzie zauważył, że w przypadku pacjentów z określonymi dolegliwościami ulgę w bólu przynosi im wykonywanie specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach nawet przyjęcie statycznych pozycji ciała.

Wielkim atutem metody McKenziego jest fakt, że pozwala ona pacjentom samodzielnie radzić sobie z bólem. W niektórych przypadkach, co prawda wskazana jest interwencja terapeuty, ale absolutnie nie dotyczy to wszystkich osób dotkniętych bólami odcinka lędźwiowego.

Podstawę metody McKenziego stanowi przekonanie o samowystarczalności, samodzielności pacjenta. Są oczywiście przypadki, w których techniki terapeutyczne stanowią nieodłączną część leczenia. Jednak pamiętać należy o tym, że w procesie leczenia metodą McKenziego najistotniejsza jest autoterapia i samodzielna praca pacjenta.

Terapia Manualna Oparta na Dowodach Naukowych wg koncepcji Plaatsmana

Metoda została stworzona przez Gera Plaatsmana w Holandii,  jest połączeniem różnych metod leczenia manualnego m.in.  Kaltenborna-Evjentha , Mulligana, Cyriaxa,  McKenziego  i innych. Metoda służy do leczenia dysfunkcji  narządu ruchu, dolegliwości mięśniowych, zaburzeń obwodowego układu nerwowego. Koncepcja opiera się na dokładnym badaniu wg. zasady  „lecząc badam, badając leczę” i wywiadzie,  dzięki któremu fizjoterapeuta dobiera odpowiednie metody leczenia. W terapii wykorzystuje się mobilizacje, manipulacje, neuromobilizacje, techniki uwalniania punktów spustowych.

Kinesiology Taping w Dysfunkcjach Układu Mięśniowo-Szkieletowego

W terapii wykorzystujemy taśmy kinezjologiczne o parametrach zbliżonych do właściwości ludzkiej skóry. Kinesiology Tape jest zaprojektowany, aby pracować neurofizjologicznie, co oznacza, że styka się ze skórą, aby zaburzać odczuwanie bólu, wywołuje drenaż limfatyczny, oraz wyzwala zmiany w funkcjach nerwowomięśniowych. Każda aplikacja jest poprzedzona badaniem, oceną układu mięśniowo-powięziowego. Nie jest oparta na stosowaniu gotowych szablonów dla poszczególnych schorzeń.

Istnieje sześć głównych technik aplikacji: mięśniowa, więzadłowa, limfatyczna, powięziowa, korekcyjna i funkcjonalna. Różnią się od siebie sposobem przyklejenia (pozycja, rodzaj rozciągnięcia taśmy, rozciągnięcie obszaru skóry, na który plaster jest aplikowany). W zależności od tych elementów możemy osiągać pożądany rezultat.

DynamicTape

W koncepcji plastrowania DynamicTape wykorzystujemy syntetyczne taśmy biomechaniczne zaprojektowane, aby pracować mechanicznie zmieniając wzorzec ruchu, poprzez absorbowanie obciążeń i jednoczesne przekazywanie tej energii z powrotem w ruch. Dynamic Tape może być wykorzystany do wielu celów. Koncentracja na ruchu, funkcji i obciążeniu pozwala nam osiągać pozytywne rezultaty. Konstrukcja taśmy zapewnia silną mechaniczną asystę zewnętrzną dla:

  • redukowania pracy kontuzjowanych tkanek,
  • wspomagania słabych mięśni,
  • korygowania wzorców ruchowych,
  • powiększenia stabilności poprzez mechanizm zamknięcia siły,
  • zmiany pozycji w celu poprawy zdolności mięśni do generowania siły (zależność pomiędzy długością i napięciem), a wszystko to występuje jednocześnie z wykorzystaniem pełnego zakresu ruchu, nawet podczas wykonywania złożonych, wielopłaszczyznowych ruchów, które są wymagane w sporcie lub pracy.

Funkcjonalna Stabilizacja Kręgosłupa

Funkcjonalna Stabilizacja Kręgosłupa (FSK) to forma terapii treningowej wykorzystująca pracę z obciążeniem o stopniowanej trudności i w ściśle określonych płaszczyznach. Trening koncentruje się wokół wzmacniania siły mięśni, głównie stabilizujących kręgosłup, a także koordynacji i szybkości, przez co pacjent bezpieczniej i łatwiej może sprostać codziennym obciążeniom. Koncepcja ta wypełnia lukę między zakończonym procesem leczenia, a pełnym powrotem do obciążeń zawodowych lub sportowych. Szczególnie wpisuje się w trójwymiarowy model myślenia treningu funkcjonalnego, pozwala utrwalić efekty terapii manualnej.

Masaż Leczniczy

Masaż leczniczy poprawia ukrwienie tkanek, usprawniając tym samym proces usuwania nagromadzonych produktów przemiany materii oraz procesy regeneracyjne. Wpływa na obniżenie napięcia mięśni oraz zmniejszenie odczuwania bólu. Pobudzenie receptorów, zwłaszcza skóry i mięśni szkieletowych, powoduje wzmożoną impulsację i pobudzenie kory mózgowej, wpływając na normalizację czynności narządów wykonawczych. Istotnym aspektem masażu jest jego pozytywny wpływ na psychikę pacjenta, m.in. poprzez tonizujące działanie na układ nerwowy.

Fizykoterapia

  • Laseroterapia
  • Ultradźwięki
  • Magnetoterapia
  • Elektroterapia